Hieronder drie recensies van het jeugdboek 'Aan de rivier' van Steven Herrick.
Het boek is geschreven in een vrije versvorm, iets wat volgens mij de kracht van de het boek is. Vrije verzen die kleine anekdotes vertellen waar je dan zelf een verhaal uit puurt. In de eerste recensie ziet de recensent niet echt het nut van deze aparte vorm terwijl ik een grote meerwaarde vind.
Verder zijn de drie recensies terecht heel enthousiast over het boek. Ik vind de derde recensie heel goed omdat deze de metafoor van een fotoalbum gebruikt, een vergelijking die volgens mij er pal op is. Goede recensie. Ik vind deze recensie dan ook de beste gevolgd door recensie 2 en
de eerste recensie vind ik de minste.
Aan de rivier
Omdat de vormgeving van dit boek het meest opvalt begin ik daar maar mee. Als je het zou horen voorlezen, dan zou je aannemen dat het korte hoofdstukken zijn, en je zou er verder niet bij na denken. Maar: lees je zelf dan valt meteen op dat de opmaak wel heel apart is.
"ze was mijn vriendinwantde dag nadat ikmet Craig Randall vochtom wat hij zei'over mijn huis, kwam Linda naar schoolmet de sinaasappeltaartdie ik zo lekker vind-twee stukken-en die aten we samen tussen de middagonder de vijgenboom."
Waarom heeft Herrick dit gedaan? Voor mij persoonlijk voegt het niets toe. Het doet zelfs eerder afbreuk, omdat ik het storend vind bij het lezen.
Maar hetgeen hij vertelt, hetgeen hij zijn hoofdpersoon, een jongen van een jaar of 14/15 laat vertellen, is prachtig. Het roept de sfeer op die iedereen zich wel herinnert uit zijn latere jeugd: het leven is een ontdekkingsreis, zo vol wonderen, maar daar heb je nooit zo over nagedacht.Als dan die gedachten komen, als de wonderen langzaam plaatsmaken voor de soms harde werkelijkheid, dan heb je dat sfeertje: half dromerig-half geschokt...Als het verhaal begint, is zijn moeder net gestorven, hij blijft achter om het met zijn broer en vader te redden. De eerste liefde kondigt zich aan, en hij wordt een tweede keer met de dood geconfronteerd.De stijl is poëtisch, en Herrick heeft ervoor gekozen de dingen die er toe doen ongezegd te laten. Maar duidelijk zijn ze zeker!Mooi boek, al vind ik de opmaak afbreuk doen.
ISBN 9789056379001 oorspronkelijke titel by the River, Crows nest 2004, vertaald door Tjalling Bos (knap gedaan trouwens!!) 234 pag, Lemniscaat 2007, vanaf 14 jaar
© Marjo, september 2007 - http://www.leestafel.info/steven-herrick
"ze was mijn vriendinwantde dag nadat ikmet Craig Randall vochtom wat hij zei'over mijn huis, kwam Linda naar schoolmet de sinaasappeltaartdie ik zo lekker vind-twee stukken-en die aten we samen tussen de middagonder de vijgenboom."
Waarom heeft Herrick dit gedaan? Voor mij persoonlijk voegt het niets toe. Het doet zelfs eerder afbreuk, omdat ik het storend vind bij het lezen.
Maar hetgeen hij vertelt, hetgeen hij zijn hoofdpersoon, een jongen van een jaar of 14/15 laat vertellen, is prachtig. Het roept de sfeer op die iedereen zich wel herinnert uit zijn latere jeugd: het leven is een ontdekkingsreis, zo vol wonderen, maar daar heb je nooit zo over nagedacht.Als dan die gedachten komen, als de wonderen langzaam plaatsmaken voor de soms harde werkelijkheid, dan heb je dat sfeertje: half dromerig-half geschokt...Als het verhaal begint, is zijn moeder net gestorven, hij blijft achter om het met zijn broer en vader te redden. De eerste liefde kondigt zich aan, en hij wordt een tweede keer met de dood geconfronteerd.De stijl is poëtisch, en Herrick heeft ervoor gekozen de dingen die er toe doen ongezegd te laten. Maar duidelijk zijn ze zeker!Mooi boek, al vind ik de opmaak afbreuk doen.
ISBN 9789056379001 oorspronkelijke titel by the River, Crows nest 2004, vertaald door Tjalling Bos (knap gedaan trouwens!!) 234 pag, Lemniscaat 2007, vanaf 14 jaar
© Marjo, september 2007 - http://www.leestafel.info/steven-herrick
Recensie 2
Annemie Leysen & Patrick Jordens - http://boek.veterpro.net/rec/dm08/bb_lu271.htm
Nostalgische jongenstijd
Verhalende poëzie is een zeldzaam genre in de adolescentenliteratuur. De Australische dichter Steven Herrick beoefent het met succes. Zijn verse novels worden overigens druk bekroond. Aan de rivier verscheen onlangs in een voortreffelijke Nederlandse vertaling van Tjalling Bos in de nieuwe Lemniscaat Literair-reeks. In korte afgeronde scènes laat Herrick de veertienjarige Harry Hodby mijmerend aan het woord. Meteen raak je in de ban van de nostalgische sfeer die met een minimum aan woorden meesterlijk wordt opgeroepen. Over een benepen ingedommeld dorp in de jaren 1950 gaat het - een soort Twin Peaks zonder de grimmigheid ervan - ergens in het Australische Queensland ("ik denk eraan/ hoe mensen/ uit dit dorp vertrekken:/ in een ziekenauto,/ of nog erger..."), en over een jeugd. Harry woont samen met zijn vader en broer. De verstandhouding tussen de drie is ontroerend warm en harmonieus, vooral dan vanwege de liefdevolle herinnering aan de dode moeder, die zonder melo tussen de regels verweven zit. Het dagelijkse ritueel waarbij vader en zonen na school en werk een watermeloen verdelen en opeten spreekt boekdelen: "Pa kijkt naar Keith,/ keert zich naar mij,/ knipoogt,/ herinnert zich het stuk meloen/ in zijn goede hand/ en neemt langzaam/ een grote hap." De rivier is het middelpunt van het kleine, beklemmende, universum. Daar verdronk Harry's eerste vriendinnetje tijdens een overstroming, en bezoekt hij trouw haar graf. Er zijn de schoolpleinruzies en de knokpartijen, de ontluikende seksuele verlangens, het nijdige geroddel van de vrouwen en de stoerdoenerij van de kerels, de hypocrisie van een geïsoleerde samenleving. Maar er is vooral het oeverloze heimwee naar vroeger en naar later, naar wat niet meer is en naar ver weg. Aan de rivier is een indrukwekkend en pakkend cross-oververhaal over opgroeien en afscheid nemen, over herinnering en verlangen. Met voorzichtige zuinigheid schildert Herrick in ritmische en klankrijke vrije verzen, in zintuiglijke beelden en met gedoseerd understatement een geloofwaardig, melancholisch én genereus portret van een jongenstijd. Een boek dat poëzie toegankelijk en verteerbaar maakt voor beginners en liefhebbers tegelijk. (AL)
Recensie 3
Bas Maliepaard. (http://www.basmaliepaard.nl/publicaties/trouw-recensie/aan-de-rivier)
Je zou 'Aan de rivier' een moderne versroman voor jongeren kunnen noemen of gewoon een jeugdboek opgebouwd uit gedichten. De Australische auteur Steven Herrick is pionier op het gebied van de 'verse novel' voor pubers. In dat genre wordt de vertelkracht van een lang (coming-of-age) verhaal gecombineerd met de beeldrijke taal en het compacte, scenische karakter van poëzie.Het resultaat is bijzonder, maar zal vooral geoefende lezers bekoren, want de fragmentarische vorm maakt het moeilijk om je door het verhaal te laten meeslepen. Om het in een wat curieus beeld te vatten: 'Aan de rivier' leest als een fotoalbum. De verzen zijn grotendeels losstaande momentopnamen: korte, afgeronde scènes, die door het poëtische taalgebruik en de minutieuze sfeerbeschrijvingen direct kleurrijke beelden oproepen. Net als in een fotoalbum moet de lezer naar aanleiding van die losse beelden zélf een doorlopend verhaal construeren.Weemoedig beschrijft de veertienjarige Harry zijn leven in een ingeslapen gehucht aan een grote rivier. Zijn moeder is gestorven, zijn vriendin Linda is verdronken tijdens een overstroming en een oudere jongen gaat er met Harry's geheime liefde vandoor.In het dorp wonen bovendien kleinburgerlijke mensen, die alleen aandacht hebben voor de onbenullige problemen van de buurman. Terwijl Harry mijmert over de wijde wereld, over de liefde, verlies en afscheid nemen. Hij voelt zich eenzaam en wil ontsnappen uit het gezapige gat waar hij, buiten zijn vader en broer, niemand heeft. Maar dan blijkt dat hij minder alleen is dan hij aanvankelijk dacht.De vrije verzen die Herrick schreef, zijn ook in de Nederlandse vertaling opvallend klankrijk en ritmisch. Sterk is vooral dat elk gedicht heel kernachtig één specifiek moment beschrijft en de emoties van de personages in rake beelden oproept. Zoals wanneer Linda een zoete 'troosttaart' brengt: 'Twee avonden/ leidde hij me na het eten af/ van ma,/ die nu een week dood was,/ en pa,/ die alleen in de keuken zat/ en zijn thee roerde/ tot hij koud was.'
Je zou 'Aan de rivier' een moderne versroman voor jongeren kunnen noemen of gewoon een jeugdboek opgebouwd uit gedichten. De Australische auteur Steven Herrick is pionier op het gebied van de 'verse novel' voor pubers. In dat genre wordt de vertelkracht van een lang (coming-of-age) verhaal gecombineerd met de beeldrijke taal en het compacte, scenische karakter van poëzie.Het resultaat is bijzonder, maar zal vooral geoefende lezers bekoren, want de fragmentarische vorm maakt het moeilijk om je door het verhaal te laten meeslepen. Om het in een wat curieus beeld te vatten: 'Aan de rivier' leest als een fotoalbum. De verzen zijn grotendeels losstaande momentopnamen: korte, afgeronde scènes, die door het poëtische taalgebruik en de minutieuze sfeerbeschrijvingen direct kleurrijke beelden oproepen. Net als in een fotoalbum moet de lezer naar aanleiding van die losse beelden zélf een doorlopend verhaal construeren.Weemoedig beschrijft de veertienjarige Harry zijn leven in een ingeslapen gehucht aan een grote rivier. Zijn moeder is gestorven, zijn vriendin Linda is verdronken tijdens een overstroming en een oudere jongen gaat er met Harry's geheime liefde vandoor.In het dorp wonen bovendien kleinburgerlijke mensen, die alleen aandacht hebben voor de onbenullige problemen van de buurman. Terwijl Harry mijmert over de wijde wereld, over de liefde, verlies en afscheid nemen. Hij voelt zich eenzaam en wil ontsnappen uit het gezapige gat waar hij, buiten zijn vader en broer, niemand heeft. Maar dan blijkt dat hij minder alleen is dan hij aanvankelijk dacht.De vrije verzen die Herrick schreef, zijn ook in de Nederlandse vertaling opvallend klankrijk en ritmisch. Sterk is vooral dat elk gedicht heel kernachtig één specifiek moment beschrijft en de emoties van de personages in rake beelden oproept. Zoals wanneer Linda een zoete 'troosttaart' brengt: 'Twee avonden/ leidde hij me na het eten af/ van ma,/ die nu een week dood was,/ en pa,/ die alleen in de keuken zat/ en zijn thee roerde/ tot hij koud was.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten